Çay ocağında çalışan genç adam hemen bir kursî yetiştirmişti Xalê Ezîz (Aziz Dayı) için. Ancak Xalê Ezîz hemen oturmadı. Paltosunun önünü açıp ellerini sobaya doğru uzattı.
"Üşüdün mü Xalê Ezîz?" diye sordu garson. Kürtçe sormuştu ve Xalê Ezîz "Erê" demekle yetindi. Sobaya arkasını döndü.
Xalê Ezîz bir an önce ısınsın diye olacak, garson eline aldığı şişle sobadaki ateşi karıştırdı, harladı. Birkaç parça odunu sobanın içine doğru fırlattı. Sobanın kapağını aceleyle ve sertçe kapattı. "Şimdi otur" dedi Xalê Ezîz'e, "Kemiklerin ısınsın."
Çay ocağının etrafı naylon ile kapatılmıştı. İri yağmur damlalarının naylona çarparken çıkardığı ses, "Sakın dışarı çıkma" diyordu. Küçük meydanda herhangi bir yere koşturanları, adı kayyım tarafından Bilgi Evi olarak değiştirilmiş olsa da herkesin Konuk Evi demekte ısrar ettiği binanın saçak altına sığınmış insanları görebiliyordum. Yağmur dinmeden dışarı çıkmayacaktım.
Halbuki kış yağışsız bitecek, barajlar dolmayacak ve yazın su sıkıntısı çekilecek, çiftçiler zor günler yaşayacak diye endişe duyuluyordu. Yağmur iyiydi. Keşke kar da yağsa.

Hemen yanıma oturdu Xalê Ezîz. Uzun ve oldukça ağır olduğunu tahmin ettiğim paltosunun eteklerini kucağına yerleştirdi. Selamlaştık ve "Îsal zivistan dereng ma" (Bu yıl kış gecikti) dedim. İç çeker gibi, "Erê" (Evet) dedi ve "Lê wê bihar di wextê xwe de were."

Sonra bir süre konuşmadan dışarıya, yağmura, yağmurdan kaçan insanlara baktık. Televizyon açıktı ve çay ocağının müdavimi gençler, futbol maçlarının özet görüntülerine odaklanmışlardı. Arada bazı pozisyonlara itiraz ediyor ya da heyecanlarını sevinç nidalarıyla gösteriyorlardı. Maçlar çoktan bitmiş, heyecan dinmemişti.
Garson çay servisine başlamıştı. Büyükçe bir tepsiye dizdiği çay bardaklarını, "İçer misin?" diye sormadan müşteriye uzatıyordu. Xalê Ezîz ile ben çayı şekersiz içiyorduk.
Yağmur dinmeyecek gibi görünüyordu. Televizyon hiç........

© Gazete Duvar