Laçin Barış

17 yaşında Afganistalı Zahra Hosseini, Karaman Organize Sanayi Bölgesi’nde çalışırken iş cinayetinde hayatını kaybetti. Geçen yıl 71 çocuk işçi, iş cinayetlerinde yaşamını yitirdi. Bu yıl henüz tamamlanmadan ölen çocuk işçi sayısı 91’e ulaştı. Sermayenin ucuz iş gücü talebi, devletin MESEM’ler yoluyla çocuk işçiliği meşrulaştırdığı ve sermayeye alan hazırladığı bu dönemde ucuzun en ucuzu patronlar için daha cazip hale geliyor.

Zahra’nın hikayesi bu yüzden daha acı, ama acı olmanın yanı sıra bu acının önümüzdeki süreçte çok hızla sirayet edebileceği bir gerçeği de ortaya koyuyor.

Kaçak madende çalışan ve patronlar tarafından yakılarak öldürülen Afganistanlı İşçi Muhammed Nurtani’yi artık bilmeyen yoktur. Patronlar ceza almadı, hafızalarda kalan Muhammed Nurtani’nin eski vesikalık fotoğrafı ve düzenin ortaya çıkardığı vahşileşen sömürü tablosu vardı.

Bu olayın üzerinden 2 yıl geçti. Bu iki yılda değişen iki temel meselenin altını çizmek gerekir. Birincisi, Türkiye’de devletin yaygınlaştırdığı ve uyguladığı ‘geri gönderme’ politikaları sadece patronların cebini besledi. Şöyle ki, devlet insan haklarına aykırı düzenlemelerle, mobil göç noktaları oluşturdu. Adeta bir mülteci avı süreci başlattı. Bunun iki görünümü varsa birincisi geri gönderme merkezleri (GGM) ve buralarda ayyuka çıkmış işkence ve şiddet.........

© Evrensel