Eski tüfekler birer birer ayrılıyor aramızdan. Mehmet Niyazi, Kadir Mısıroğlu, Yavuz Bahadıroğlu derken şair ve yazar Yavuz Bülent Bakiler de 28 Eylül 2025 günü ayrıldı aramızdan.

20 yıldır dosttuk, dostluğunu her daim hissettiren nadir insanlardandı. Birkaç televizyon programıma katıldı, bazı toplantılara beraber katıldık, dergimde yazdı, uzun mu uzun telefon konuşmalarımız oldu.

İroniyi severdi rahmetli. Hatta diyebilirim ki ironinin şahını hem de ayaküstü patlatırdı. Hiç anlamazdınız. Tıpkı benim anlamadığım gibi.

Son uzun telefon görüşmemizdi. Vefatından altı, yedi ay kadar önceydi. Kapatırken,

- “Görüşelim Yavuz ağabey” dedim. Dedi ki:

- “Beni hemen arama. Şöyle beş ay, on ay, hatta yirmi, otuz ay sonra ara!”

- “Yavuz abi” dedim, “niye yirmi, otuz ay sonra arayayım?”

- “Yok, yok” dedi, “sen hemen arama, epey zaman sonra ara!”

Kapattım cep telefonumu ve düşünmeye başladım. Hastaydı, unutkanlık başlamıştı gerçi ama bana laf sokuyor, derdini tersinden anlatıyordu. Aslında kendisini sık sık aramayışıma sitem ediyor, ezcümle ‘beni sık sık ara’ demek istiyordu ama böyle demiyor gibi diyordu.

Ah Yavuz abi, kabrin nur, mekânın cennet olsun.

İçi, dışı bir insandı ki bu neviden insanların nesli tükenmek üzeredir.

Bunlar vefatından duyduğumuz hisler. Ama bu yazı size Yavuz abiden farklı ve yeni bir şeyler fısıldamak için kaleme alındı ey okur. Kendisiyle 2010 yılında yaptırdığım ama tamamı hiçbir yerde yayınlanmamış bir söyleşiye davet ediyorum sizi.

Derdim Türkçe ezan uygulaması ve İstanbul’un fethinin 500. yıl kutlamalarına dair hatıra ve görüşlerini almaktı. Söyleşinin ilk kısmının özeti Türkçe Ezan ve Menderes adlı kitabımda neşrolundu (İşaret Yayınları’ndan çıkan 8. baskı, 2023, s. 207-208). Geniş hali ve ikinci kısmını ilk kez burada okuyacaksınız.

Buyurun okumaya.

“1950 yılında ezanın tekrar Arapça okunmaya başladığı zaman halkın devlet adamlarının hissiyatı........

© Ensonhaber