Bütün öğretmenlerimize muhabbetle

1967 yılının Ağustos’u gurûba meylederken Gaziantep’ten Bursa’ya taşınmıştık. Altıparmak semtinin az yukarısında, Çatalfırın’daki Şehabettin Paşa Camii'nin hemen karşısında bulunan iki katlı eski bir ahşap evde oturuyorduk.

Aralık veya Ocak ayları olmalı. Çok kar yağardı o zamanlar Bursa’ya. Bir sabah uyandım ki ilk kar yağmaya başlamış. Yerler de epeyce kar tutmuş. Yazlık ayakkabılarla gitmiştim okula.

Karla kaplı rampayı yürüyerek çıktım ama ayağım su içindeydi. Fena halde üşümüş, geç de kalmıştım. Yarı donmuş parmaklarımla sınıfın kapısını tıklatıp açtım.

Dırahşan öğretmenimiz o mosmor halimle sınıfa girince hemen aldı beni gürül gürül yanan sobanın yanına. Hademeye haber verdi, sobaya odun attı, sandalyesini verdi bana, oturttu sobanın başına. Ellerim soğuktan kıpkırmızı olmuştu. Sobada ısıttım karıncalanan avuçlarımı. Ayakkabılarımı da çıkarttırdı; çoraplarım sırılsıklamdı. Ve ben iyice ısınıp sobanın yanındaki odun-kömür tenekesinin kenarında kurumaya bıraktığım çorapları giyince sırama oturttu.

Sınıfta herkes film seyreder gibi bana bakıyordu. Ben kendi derdimdeydim oysa.

O sınıf bugün Zafer Plaza’nın arkasında derviş edasıyla bekleyen Hocailyas Ortaokulu’nun cephesinden bakıldığında sol alt köşedeki sınıftır.

Asıl adı Hocailyaszade Mektebi olan okulun adı Hocailyas İlkokulu’na döndürülmüştü. 1967-71 yıllarında bu okulda okudum. 1971 kışında ise Yeşil ile Emirsultan mahalleleri arasındaki Şible semtine taşındığımızdan son sınıfı Emirsultan İlkokulu’nda bitirecektim. Bursalı iş adamı Mutlu Keskin o sınıftan arkadaşımdır.

Peki Dırahşan öğretmenden neler hatırlıyorum?

Bir keresinde saçlarımda tek tük aklar görmüş ve eliyle saçlarımı ayırıp “Bunlar meç mi?” diye sormuştu. “Meç”in ne olduğunu bilmiyordum. Hayret etmişti. Saçlarım 7-8 yaşımda beyazlamaya başlamıştı. Birden değil, tedrici olarak beyazladığı için saçım beyazladı diye bir kaygı -ergenlik yılları hariç- yaşamadım.

Dırahşan öğretmen bir gün veli toplantısında anneme şöyle demiş:

Hocamın yüzünü kara çıkardım gerçi ama rahmetli annemin gururunu okşamış olmalı ki bu sözü bana sık sık tekrar ederdi.

Dırahşan öğretmenin bayıldığım bir ‘sabah şekeri’ vardı. İlk derse başlamadan........

© Ensonhaber