Gelişmiş ülkelerin enflasyon sorunu ve para politikaları tartışılırken talep ön plana çıkıyor. Oralarda öyle çünkü.

Ekonomi politikası üzerine oldukça fazla ‘ezber’ var. Mesela, “enflasyonu düşürmek için büyümeden feragat etmek gerekir” gibi. Bunu zaman zaman ele alıyorum. Yine alacağım elbette. Ama başka ezberler de var. En iyisi gündem el verdikçe bir ‘dizi’ biçiminde bunları tartışmak. Eskiden Güven Sak Hoca ile takıldığımız ‘hurafeler’ vardı. Birkaç tanesini yazmış olmalıyım. ‘Hurafe’ yerine ‘ezber’ kullanmaya karar verdim.

‘Ezber’ ile ‘hurafe’ kimi zaman iç içe geçebiliyor. Ama sanki ‘ezber’lerin biraz daha fazla kuramsal desteği var gibi. Zaten bu nedenle bir türlü vazgeçilmiyorlar. Özellikle lisans düzeyindeki standart makroekonomi derslerinin bu ezberlere katkısı var. O derslerde kullanılan kitaplar ezici çoğunlukla gelişmiş ülke ekonomilerine ağırlık veriyorlar. Oysa Türkiye ve benzeri ülkelerin bazı ayırt edici özellikleri var. Bunlar elbette iktisat yazınında ele alınıyorlar ama standart ders kitaplarında kendilerine pek yer bulmuyorlar. Gelin, bugün enflasyon-talep konusunu ele alalım. Türkiye ve benzeri ülkeler için bu konuyu deşelim.

Hafta sonu okuduğum yeni yayımlanmış akademik makalelerden biri Brezilya’da enflasyonu belirleyen ana unsurlar üzerineydi. Makalede 1999-2020 dönemi verileri kullanılarak bu unsurlar belirlenmeye çalışılıyordu. Evet, bildiniz; ana belirleyici döviz kuru. İkinci önemde........

© Ekonomim