“Beklemek ve ummak; Alexandre Dumas’nın Monte Kristo Kontu isimli kitabında yankılanan bu iki kelime, yıllardır hayatın hem en ağır yükü hem de en hafif tesellisi olarak benimle birlikte. Hatta Oğlak Yayınları’ndan çıkan kitabımın ismine de ilham vermişti. Ve tabii ki benim için beklemek, sadece durup bir şeylerin olmasını dilemek değil; umudu bir kıvılcım gibi yürekte taşıyıp, o kıvılcımı alevlendirmek için çabalamak için geçen süreç…”

Leos Carax’ın 1991 yapımı Les Amants du Pont-Neuf, yani bizde bilinen adıyla Köprüüstü Âşıkları, işte bu duyguları iliklerinize kadar hissettiren bir film. Geçtiğimiz günlerde yeniden seyrettim…

“Yeni Köprü” (Pont-Neuf), bu hikâyenin hem mekânı hem de ruhu. Seine Nehri’nin üzerinde, Paris’in 6. Bölge’sinde yükselen bu köprü, adının aksine şehrin en eski köprüsü; tıpkı filmdeki karakterlerin genç bedenlerinde taşıdıkları ağır, eski yaralar gibi.

Film, Fransız Devrimi’nin 200. yıl kutlamalarının görkemli ortamında geçiyor. Paris’in ışıkları, havai fişekler, coşkulu kalabalıklar bir yanda; diğer yanda, onarım altında, soğuk ve ıssız Pont-Neuf’ün gölgesinde hayatla mücadele eden iki kırık ruh: Michele ve Alex. Michele (Juliette Binoche), zengin bir ailenin kızı, ama sokaklarda ressamlık yaparak hayatta kalmaya çalışan, amansız bir hastalık yüzünden görme yetisini kaybetme korkusuyla yaşayan genç bir kadın. Resim yaparken âdeta hayatın yıkıcılığına karşı durmaya çabalıyor. Özellikle Rembrandt’a duyduğu hayranlık, onun sanatta kendini bulma çabasını yansıtıyor; görme yetisini yitirirken, iç dünyasının renklerine daha sıkı sarılıyor.

Alex (Denis Lavant) ise ateş yutucu, akrobat, alkol ve madde bağımlılığı pençesinde, hayatın kıyısında dans eden bir adam.

Onlara köprüde eşlik eden bir başka yalnız ruh, geçmişinden kaçan, uykuya sığınan yaşlı bir adam Hans (Klaus-Michael Grüber). Hans’ın hikâyesi yalnızlığın başka bir yüzü. O, Michele ve Alex’ten daha yorgun, daha........

© Ekonomim