Dar sokağa bakan sakin Zagreb kafesinin önünden pahalı bir cip, gazlayıp gürül­tüyle geçiyor. Kafalar o yana dönüyor. Uk­rayna plakalı. Direksiyonda genç bir kadın. Sessiz, sakin, saygılı Hırvatlar içinde bile bir homurtu başlıyor. İnsanlık hali işte…

Savaştan kaçıp Avrupa'ya sığınan Ukray­nalılar üç yıldır günlük hayatın ve bitme­yen tartışmaların bir parçası. Yerellerin ço­ğu ‘mağdur sığınmacılar’ olarak onlara hala sempatiyle ve anlayışla yaklaşıyor ama ara­da spor arabaları ile caddelerde boy göste­renlere, park yasağı olan yerlere arabalarını nobranca bırakıp gidenlere bakıp dişlerini gıcırdatan, “Biz vergilerimizle savaşa, sığın­macılara destek oluyoruz, bunlar keyif sür­meye devam ediyor, olacak iş mi?” diyenler de yok değil. Hatta bir yerel politikacı, “Uk­raynalı göçmenlerin pahalı arabalarını sa­tıp ülkelerine silah yardımı için yollayalım, otobüse binsinler” demişti de, saçma bulan­lar kadar hak verenler de çıkmıştı. Yine in­sanlık hali…

Dışı eli, içi onları yakan haller belki de. Savaştan kaçarken altında hangi araba varsa onunla gelmiş belli ki, ne caka sat­ma derdi var ne küstahlık. Sorduğunda ki­misi inanmadığı bir savaştan ailesini kur­tarmak için kaçan ebeveyn, kimisi “kardeş savaşında” elini kana bulamak istemeyen muhalif çıkabiliyor. “Savaş sayesinde Av­rupa'ya kapağı attık” diye içten içe........

© Dünya