Depreme eşimle bir alışveriş merkezin­de dolaşırken yakalandık. Giriş katın­da olduğumuz için sakince dışarı çıktık. Malum saat nispeten erken olduğu için çok kalabalık değildi. Ancak sarsıntıyla bera­ber, merdivenlerden koşmaya başlayan ka­labalığı görünce beni depremden daha çok, başka bir mesele endişeye sevk etti.

Biz acil durumlarda ne yapacağımızı bil­miyoruz. Burada kendim de dahil herkesi kast ediyorum. Eğitimler alıyoruz, veriyo­ruz ama o panik anı gelince her şeyi unutu­yoruz. Normaldir, insan panikler önce can derdine düşer ama sonrasında sakinler or­ganize olur. Sanki biz ikinci aşamayı biraz yönetemiyoruz. Her benzinci önünde uzun kuyruklar, marketlerde sıralar, bankama­tiklerden para çekme yarışı. Her kuyrukta ayrı bir kavga gürültü. Hep itiş kakış. Açık söyleyeyim, beni depremden ziyade sonra­sı korkutuyor. Bu hal tavır ve öne geçme he­vesi, sıra kapma derdi. Gemisini kurtaran kaptan meselesi beni........

© Dünya