Vefa, malesef unutulmaya yüz tutmuş kıymetlerimizden.

Kaybedeli çok oldu sanırım.

Vefa, bir insanın özünde barınan, ilişkilerin köklerini derinleştiren kadim bir erdemdi oysa.

Bir dostluğun, bir sevginin, bir iyiliğin, bir davanın ışığı hiç sönmesin diyerek göze alınan sadakatti.

İyilik gördüğü eli unutmayan bir gönül, verilen sözü hayatının yeminine dönüştüren bir kalpti.

Bunları kaybedince çok şeyi kaybettik.

Bugün her şeyin hızla değiştiği, tüketildiği bir dünyada, vefa adeta nadir bir çiçek gibi kaldı.

Vefalı olmak duygusu ise çoktan terk etti sanki bizi.

İnsanlar, çoğu zaman çıkarları uğruna değerleri hiçe sayarken, vefalı duruşlar bize insanlığı hatırlatır.

Bu hatırlayış, buz tutmuş vicdanlara düşen bir cemre misali, ruhları yeniden diriltir.

Bir iyiliğe........

© Diriliş Postası