Dünya prömiyerini Şanghay Uluslararası Film Festivali’nde gerçekleştiren, Ensar Altay'ın yönetmen koltuğunda oturduğu Kanto, 62. Antalya Altın Portakal Film Festivali’nde Türk izleyicisi ile buluştu. Kültür ve Turizm Bakanlığı Sinema Genel Müdürlüğü ile TRT tarafından desteklenen film, sinemamızın en iddialı ilk uzun metrajlarından biri olarak öne çıkıyor. Daha önce Guardian of Angels (2018) ile ölümcül hastalığı olan çocukları evlat edinen Muhamed Bzeek’in hikâyesini belgesel formunda anlatan Altay; asıl çıkışını ise Japonya’nın yalnızlık epidemisini odağına alan Kodokushi (2020) ile yapmıştı. Dünya çapında saygın festivallerde yer alan yapım birçok ödül de topladı. Kodokushi’nin bir yankısı sayılabilecek Kanto ise yönetmenin belgesel geçmişinden taşıdığı gözlem gücüyle biçimlenmiş, yine insana dokunan, modern toplum aile dinamiklerinin evrensel olan yalnızlık olgusuyla kesişmesini resmeden bir anlatı.

Yıllarca ailesine adanmış bir hayat süren Sude’nin nihayet işe başlama eşiğindeyken, kayınvalidesinin hastalanarak eve gelmesi ve ardından gizemli biçimde ortadan kaybolması, ailenin tüm dengesini sarsar. Bu kaybolma hadisesi, yalnızca bir aile trajedisi değil, Sude ve eşi İlyas’ın bastırılmış kimliklerinin, toplumsal rollerin ve insanların görünmez yüklerinin yüzeye çıkmasına vesile olan bir katalizör hâline gelir. Polisiye bir gerilim vaadiyle başlayıp, psikolojik bir drama evrilen yapım, özünde bir kadın hikâyesi anlatıyor gibi gözükse de erkek meselesine ve erkeklik figürlerinin toplumsal rolüne de derinlemesine eğiliyor. Erkekliği, geleneksel gücün ve aile reisliğinin dayanağı olmanın yanında duygusal körlüğün ve kayıtsızlığın kaynağı olarak tartışmaya açıyor. Modern ailenin neden mutlu olamadığı ve bireysel fedakârlıkların sınırlarının nerede bittiği gibi yakıcı sorular soran yapım, cevapları, slogan atma ucuzluğuna düşmeden, üç kuşak kadın karakterin ilişkileri üzerinden arıyor. Elif, Sude ve Saliha........

© Diriliş Postası