Aksa Tufanı’ndan beri Gazze Davası, fiilen yaşanırken bizim için daha çok bir edebiyat malzemesine dönüştü sanki. Mısır’daki barış görüşmelerinin yapıldığı o gece -8 Ekim 2025- uyku gözüme girmedi. İçimde derin bir tedirginlikle birlikte bir iç muhasebe ihtiyacı oluştu. Yazmasam belki ölmezdim ama içimde kalacaktı. Bu yüzden içimde ukde kalmış duygulara tercüman olmak istedim.

O gece, daha şafak sökmeden aklıma Aksa Tufanı’ndan beri İslam dünyasının, özelde Türkiye’nin Gazze ile ilgili tutumu geldi. Kıyamet sahnesi gibiydi: Kan, barut, bomba, yıkıntılar altında kalan cesetler, kucağında cesediyle kaçan anne-babalar, çocuklar, yaşlılar….

Resmi rakamlara göre altmış yedi bin ölü; gerçek tahminler yüz binin üstünde. Açlık, susuzluk, kar, kışın soğukluğu, barınak yokluğu ise ayrı bir felaket.

Bütün bunlar yaşanırken halklar slogan atmakla meşgul edildi. Kurban can derdinde, kasap et derdinde oldu. Beklentimiz İslam ülkelerinin topluca, kararlı biçimde İsrail’e karşı çıkması; Gazze’yi korumasıydı. Oysa çoğu çekingen davrandı ya da göstermelik destek verdi. Netice: maskeler düştü, gerçekler görünür oldu.

Görünüşte Filistin davasının yılmaz savunucularıydık; fakat gerçekte değildik. Çünkü başka planların peşindeydik. Davada kahramanlık zamanı değil; kalıcı projeler yapıp uygulama zamanıyken elimizi taşın altına koyamadık. Kudüs işgal altında, Gazze’de her gün çocuklar bombalanıp açlığa mahkûm edilirken biz kuru gürültüyle yetindik.

Samimi gayretlerin yanında çirkinlikler de oldu. Özellikle barış görüşmeleri arifesinde son Sumud filosuyla ayyuka çıkan görüntüler —samimi olanları tenzih ederek— işi sulandırdı.

Bu yüzden Gazze’yi yazmak ve konuşmak bana hep riyakârlık gibi geldi. “Niye yazmıyorsun?” diyenler oldu; kendimi tam ifade edemedim, birçoğunun kalbini kırdım. Yazmamak/konuşmamak da içimde ukde oldu.

Aslında Gazze’nin bana değil, benim Gazze’ye ihtiyacım olduğunu........

© dibace.net