Pobunjeni studenti priveli su k svesti dve ključne stvari. Jedna od njih je da Vučićeva moć proističe iz kršenja ustava: što je to kršenje intenzivnije i šire, to njegova vanlegalna moć postaje veća, sveobuhvatnija i neprikosnovenija.

Druga se tiče načina na koji se akademska zajednica može približiti unutrašnjem konsenzusu i tako kao institucija postati jedan od najbitnijih društvenih kritičkih subjekata distanciran od svake vlasti.

Oni su shvatili da se taj unutarakademski široki konsenzus u pluralističkom kontekstu ne može zasnovati ni na bilo kojoj ideološko-političkoj koncepciji niti na bilo kojem teorijskom pogledu na svet.

Ideološko-političke koncepcije povezane su nužno sa partijskim programima (pars = deo) i tako bi u akademsku zajednicu nužno uvodile pristrasnosti stranačkog tipa i time bi je rascepljivale na niz međusobno suprotstavljenih grupacija.

S druge strane, pokušaj uzdizanja neke teorijske koncepcije na pijedestal jedine teorije koja navodno na najdublji način objašnjava svet i društvo imao bi utopijski karakter i totalitarne implikacije i tako bi vodio ka gušenju slobode istraživanja i pluralizma teorijskih koncepcija.

Prema tome, akademska zajednica se može u najvećoj meri ujediniti na principima koji su neutralni kako u odnosu na ideološko-političke (stranačke) programe, tako i na teorijske poglede na svet. Iz toga sledi da osnova za njeno ujedinjavanje leži u isključivo čisto formalnim, dezidelogizovanim principima na........

© Danas