Bayramın son günü gece 22:00’de İstanbul’a giden uçağımız tekerini Elazığ pistinden kaldırdı. Yorucu bir bayram ziyaretinden sonra ertesi sabah işe başlıyor olmanın sıkıntısı daha şimdiden içime çöktü. Yorgun olmama rağmen 1,5 saatlik uçuşta gözüme uyku girmedi. Pilotun “Sabiha Gökçen havalimanına doğru inişe geçiyoruz” anonsundan beri gece yarısı kalkacak son metro seferine yetişebilir miyim diye düşünüp duruyordum.

Ümidimi kıran ilk şey uçağın körüğe yanaşmaması oldu. Bizi terminale götürecek otobüste giderken valizimi yürüyen bantta görmeyi umut ederek zamanla yarışmaya devam ediyordum. Sabah işim Gebze’de olduğu için Kurtköy’deki bir otelden yer ayırtmıştım. Metro ile sadece 1 durak mesafedeydi. Yürüyen bandın başında bekleyen kalabalık son umudumu da suya düşürdü. Valizler henüz çıkmamıştı ve bir 15 dakika kadar daha da çıkmayacaktı. 17 yıllık emektar siyah valizim yürüyen banda paldır küldür düştüğünde saat gece yarısını 20 geçiyordu. Son metro seferi çoktan istasyondan ayrılmıştı. Uçaklar vızır vızır inmeye devam ederken metro seferleri niye gece yarısı sona ererdi? Hele böyle bir bayram ertesi. Bunu belediyeye sormak lazım.

Neyse B planı devreye alınsın. Sadece hafta içi çalışan E-10 belediye otobüsü saat 01:05’te hareket edecek. Üstelik tam otelin önünden geçiyor, ona binerim. Valizleri sırtlandım durağa doğru yürüdüm. Benimle birlikte yaklaşık 50 kişi otobüsü bekliyor. Herkes birbirine saygılı, yeni kişiler geldikçe sıra uzadıkça uzuyor. Saat 01:10 olduğunda geç kalmış otobüs seferini bekleyen kaygılı kalabalık 100 kişiyi geçmişti. Dakikalar ilerliyor ancak E-10 ufukta gözükmüyordu. Saat 01:30 olunca dayanamayıp İETT müşteri hizmetlerini aradım. Otobüsün nerde kaldığını sorduğumda “efendim bugün........

© Borsa Gündem