Bazı günler kağıdı kalemi alırım, geçerim klavye ya da gitarın başına bir şarkı yazabilmek umuduyla. Yanımda saatine göre çay, kahve ya da bir kadeh içkiyle.

Böyle her şeyin -güya- şarkı yazmaya uygun olduğu hal ve zamanlarda ortaya hiçbir şey çıkmaz. Ne zaman sıkıntılı bir durumda, uygun olmayan bir yerde ve çoğunlukla da mutsuzsam bu durumumu şarkıya dökmek isterim. Daha doğrusu bu durumu değil de, onun hissettirdiklerini, yansıttıklarını.

Ben şarkılarıma baktığım zaman neyi anlatıyorum diye; aslında uğradığım-ız- haksızlıkları anlatıyorum ben. Bu bir ayrılık acısı da olabilir, bir kayıp da, platonik bir sevda da, ülkenin içinde bulunduğu durum da. Kabaca ben bunları hak etmiyorum fikrinden çıkıyor sanki benim şarkılarım. Diğerlerini bilemem…

Bugün bir dijital müzik platformuna yüklenen şarkıların yüzde otuzunun yapay zekâ ile üretildiğini okudum bir yerlerde. Teknolojinin getirdiklerine ve dijitalleşme sürecine karşı olan biri değilim. Günümüzde birçok sanat ürünü yapay zekâ yardımıyla yapılabilir. Bir resim, bir şiir, bir şarkı…

Her........

© Birgün