Şeker fabrikaları, Cumhuriyet’in erken yıllarında sadece üretim tesisleri değildi; köylüyü toprağına, işçiyi emeğine bağlayan, halkı devletle buluşturan stratejik kurumlardı.

Osmanlı’nın borç içinde çırpındığı, demiryollarının ve madenlerin yabancı şirketlerin elinde olduğu bir mirastan, şeker fabrikalarıyla kendi ihtiyacını karşılayan, kendi ekonomisini kuran bir Türkiye doğmuştu. Fabrikalar, köylünün pancarını alıyor; işçiye, kadına, gence eğitim ve sosyal hayat imkânı sunuyordu. Yani şeker fabrikaları, yalnızca şeker değil, milletleşmeyi üretiyordu.

***

Bugün ise bambaşka bir tabloyla karşı karşıyayız. Özelleştirmenin pençesinden nasibini almış Kütahya Şeker Fabrikası’nda........

© Aydınlık