Bir sabah uyanıyoruz ve o gün ne yapacağımızı, nasıl hissedeceğimizi, hatta ne düşüneceğimizi bile aslında biz değil, toplum belirliyor. Birileri için “iyi bir evlat”, “başarılı bir öğrenci”, “fedakâr bir eş”, “sabırlı bir anne” olmak zorundayız. Bazen bu rollerin içine o kadar sıkışıyoruz ki, bir noktadan sonra gerçekten kim olduğumuzu unutuyoruz.
Çünkü başkalarının bizden beklentileriyle büyüyoruz. Sessiz olmamız alkışlanıyor, “uyumlu çocuk” deniyor. Kendi fikrimizi söylediğimizde ise “saygısızlık” olarak etiketleniyoruz. Böylece içimizde susturulan bir ses büyüyor yıllarca. Sonra o sesi........

© Anayurt