Geçen yazımızda kumsallarımızın nasıl sessiz sedasız sahiplenildiğini anlatmaya çalıştık. Korkarım ki tedbir alınmazsa bu durum alışkanlık haline gelecek ve yüzyıllar sonucunda oluşan kumsalımız bir anda beton yığınına dönüşecek. Şaka yapmıyorum.
Kamusal alanların insanoğlu tarafından sahiplenmesi artık normal bir davranış şekli olmaya başladı.
Günlük hayatın telaşı içinde çoğu zaman farkında bile olmuyoruz ama aslında hepimiz bir kamusal alan mücadelesi veriyoruz Bir çoğumuz ise böyle bir mücadelenin farkında bile değiliz. Bilgi ve görgümüzün yönlendirdiği bakış açımız bu meydan savaşını görmemizi çoğu zaman engelliyor. Bu mücadele en çıplak haliyle kumsallarımızla birlikte kaldırımlarımızda da karşımıza çıkıyor. Bir kaldırımdan diğerine geçerken, pusetle yol bulmaya çalışırken, yaşlı bir bireyin bastonuyla ilerlemeye çalıştığına şahit olurken ya da engelli bir vatandaşımızın tekerlekli sandalyesiyle yönünü değiştirmek zorunda kaldığında anlıyoruz: Şehirlerde kaldırımda yürümek artık bir mücadele.
Giresun'da son dönemde bu mücadele artık görünmez olmaktan çıktı. Çünkü şehir merkezinde, özellikle de Giresun Meydanı çevresinde bazı esnaflar sadece kaldırımları değil, yolları da işgal etmeye başladı. Tavizler tavizleri doğurdu zira insanoğlunun maddi ihtiraslarının sonu yok. Öyle ki bazı dükkânların önüne dubalar yerleştirilerek araç parkı engelleniyor, kaldırımlar masa, sandalye, tezgâh ve hatta camekânlarla çevrilerek adeta dükkâna dâhil ediliyor. En çarpıcı olan ise bu durumun bazı çevrelerde “normal” olarak kabul edilmesi.
Kaldırım işgali sigara tiryakiliği gibi vazgeçilmez, bırakılamaz derecede. Esnaf bu işgali neredeyse bir hak gibi görüyor. Hatta kaldırımı boş bırakmak, ticari açıdan eksiklik gibi değerlendiriliyor.
Marketler başta olmak üzere birçok işletme, dükkânlarının önünü adeta bir depo alanına çevirmiş durumda. Bu manzara her gün........

© Yeşilgiresun