Doğup büyüdüğüm şehir Kahramanmaraş’ı uzun bir aradan sonra yeniden ziyaret ettim. “Bildiğim şehir” hâlâ yıkık. Bir zamanlar insanların yaşadıkları ama depremde yerle bir olan binaların yerine “tanımadığım şehir” yükseliyor. Yekpare ve sağlam görünümlü, “deprem dirençli” binalar ana caddeler boyu diziliyor… Her yerde yapım faaliyetleri var. Ulu Cami ve pek çok tarihi eserin etrafı perdelerle kapatılmış durumda. Muhtemelen yeniden canlandırma (restorasyon) işleri sürüyor. Sözün özü şehir bu haliyle bir şantiyeden farksız. Maraş’ın yıkılmayan, çok bilinçli şekilde deprem dirençli inşa edilen kısmı, Onikişubat ilçesi eskiden beri ayrı bir “yabancılık” hissi yaratmakla mâlûl.! Çocukluğumun uçsuz bucaksız bağ ve zeytinlikleri yerine dikili 10-12 katlı binalar, binalar, binalar… Maraş Ovası ise zaten yapılaşmaya izin verildiği tarihten itibaren ölü! Doğma büyüme Maraşlı Abdi Tekerek Hoca’nın dediği gibi, “Ovaya her şeyin fabrikasını kuruyorlar ama ova fabrikası daha icat edilmedi!”

Birkaç gün boyunca bu şantiyeyi gezdim. İnsanların iç dünyalarını bilmek mümkün değil ama dışarıdan bakıldığında hayat bilindik telaşı, koşuşturması, katılığı, hatta acımasızlığı ile eski mecrasında akmaya başlamış. Deprem darbesini yemiş insanların devam eden hayatı “hep aynı” kabilinden. Mesela bir kuyumcuya düğün takısı almak için girdiğimde altın bozdurmaya çalışan pek çok insanın “nakit yok” gerekçesiyle geriye çevrilmesi üzücüydü. Kurban arifesinde elindeki altınını bozdurup bayramı rahat geçirmek isteyenlerin dükkan dükkan dolaşmasını mı, altınla yatıp kalkan esnafın her gelen satıcıya “para yok” demek zorunda kalmasını mı, her şeyini kaybetmiş binlerce mağdur Maraşlının bütün bu olup biteni yabancılaşmış bir ruh haliyle izlemesin mi anlatmalıyım? Galiba ufunetli konular yerine şehre çiçek açtırmaya çalışan kültür konularından bahsetmek daha iyi.

Şehirde kültür faaliyetleri ile halkın bilhassa gençliğin yeni hayata adaptasyonunu........

© Yeniçağ