Ama, fakat, lakin, ancak yok. Taciz tacizdir ve oluşma şartları bellidir. Birine rızası dışında yöneltilen ve onun huzurunu, güvenliğini, onurunu veya özgürlüğünü zedeleyen ısrarlı, rahatsız edici, istenmeyen davranış ve fiillerin alayı tacizdir. Bu tanımda böylece anlaşmazsak tacize uğrayan insanlarla gerekli empatiyi kuramayız. Onları anlayamayız.

Cinsel tacizi alalım ele. Kadın ya da erkek zil zurna sarhoş olsa… Kadın ya da erkek muhatabının karşısına çırılçıplak çıksa… Kadın ya da erkek bir noktaya kadar olan bitene rıza gösterse… Biri diğerini evine davet etmiş olsa… Sonuç değişmez. Taraflardan birinin “rızasının dışında” bir şey gelişiyorsa o buz gibi tacizdir. Burada “rahatsız edicilik” ve “ısrar” iki kaçınılmaz ölçüttür.

İş yerinde tacizi alalım ele. İş arkadaşın gün içinde sana yakın davransa… Sorularına nizami ve fazladan cevap verse… Hatta iltifatlarını belli oranda toleransla karşılasa… Sonuç değişmez. “İş çıkışı kahve içelim mi?” teklifine ret cevabı almana rağmen ısrar ediyorsan ve bu ısrarın muhatabını rahatsız ediyorsa bu buz gibi tacizdir. Hele hele sen yönetici, patron, makam sahibi isen bu katmerli tacizdir.

Doğrudur. Türkiye Cumhuriyeti’nin taciz konusundaki yasaları çok açık ve dünya standartlarındadır. Ve yine doğrudur. Türkiye’de hukuk, yapısal olarak epey geç işleyen, sonuç alması bazen zor, bazen imkânsız bir mekanizmadır. Sadece taciz durumlarında değil, açık cinayetlerden uyuşturucu davalarına kadar böyledir bu. Dolayısıyla tacize uğradığını düşünen biri bazen çareyi kendisini taciz ettiğini düşünen insanı ifşa etmekte bulabilir ve bunu son çıkış olarak görebilir.

Fakat lütfen dikkat. Birisinin taciz olarak tanımladığı şey hukuka, hatta boş verin hukuku, tacizin kabul edilen tanımına göre taciz olmayabilir. Dolayısıyla bir mağduriyeti ortadan kaldırmak amacıyla çıkılan........

© Yeni Şafak