Yalnızca kendini düşünen, hayatın merkezine kendi ihtiyaç ve arzularını koyan insanlara acıyorum. Berbat bir varoluş durumu bu. Başkaları için bir şeyler yaptıklarını bile düşünebilirsiniz böylelerinin. Öyle görünür ama kendilerini parlatmak ya da yalnız kalmamak için yapıyorlardır aslında bunu. Yaptıklarının kendilerine bir biçimde geri döneceğini verdikleri tavukla gelecek kazı hesaplamaktadırlar.

Bir başkasına karşı insanın kalbinin titremesi, merhamet ve özveri uygarlığın ilk adımları olmuş. Kuşları gözlüyordum bir gün. Tele takılan bir kuş için gökyüzünde nasıl çığlık çığlığa büyük bir miting gerçekleştirdiklerini. Arkadaşlarımı seçerken bilinçli olmasa da en çok buna önem vermişim hayat boyu. Merhamet, vefa, değerbilirlik nasıl da önemli. Her şeyin bir sahtesi ve taklidi olduğu gibi davranışların da böyle versiyonları var elbette. İyi insan taklidi yapan nice sinsi kötüler gördük.

Kimi insanların ise kötü olmaktan başka şansları yok bu dünyada. Öylesine ayrımcılık ve kötülük görmüşler ki iyilik ancak daha fazla ezilmeleri anlamına geliyor. Bunu anlıyorum ve bazı kötülere karşı bir merhamet doğuyor içimde. Böylesi bir çölde nice çiçek açan var ama. İnsan en olumsuz koşullarda bile samimiyetle kendini gözden geçirip yeniden yaratabilir. Ne acı ki kötülük en çok da kötülük görmüş olanlarda ortaya çıkıyor. İşkencecilerin eğitiminde kendilerine de aynı işkencelerin uygulandığını okumuştum bir yerde. Bir........

© Yeni Düzen