Kıbrıs’a 1974 savaşının ardından önemli oranda nüfus taşındığı belgeleriyle kanıtlanmış gerçektir.
Bunu bilmeyen yok.
Yaşadık o insanlarla, ürettik, paylaştık, birlikte büyüdük.

O dönem gelen nüfus çoğunlukla adaya uyum sağlamış, yaşam değerlerini benimsemiş; çocukları ve onların çocukları Kıbrıs’ın kültürüyle yoğrulmuş, bu toprakları ana yurdu görmüştür.

Anadolu’dan taşıdıkları kültürü de Kıbrıs’ın kültürü içerisine katarak, bu insanlar adaya uyumlaşmıştır.

Bu uyum sürecinde en önemli rol kamusal eğitim oldu kuşkusuz… Çünkü o dönemde okullar henüz ayrıştırılmadı. Her bir sınıfta çoğunluk Kıbrıs kökenli öğrencilerdi, Türkiye’den gelen ailelerin çocukları, her sınıfta birkaç kişiyi geçmezdi. Evet, bu çocuklar, diğerlerine göre farklı sosyal ya da kültürel alışkanlıklara sahip olsa bile bir sempati sebebi görüldü bu durum, kimse kimseyi dışlamadı.

*
Özellikle “KKTC’nin ilanı” sonrası başlayan yurttaşlık dağıtımı ve kontrolsüz nüfus hareketinin sonuçları aynı olmadı.

İşgücü akışı ile birlikte, bu işçiler ailelerini de adaya taşıdı, çalışma izinleri adeta “KKTC yurttaşlığı ön izni” kabul edildi.

Bu yoğun nüfusun adaya entegrasyonu ya da kaynaşması ise ne planlandı, ne de istendi.

İnkar etmeyelim, adeta “gettolaştı” ülke…
Okullar değil........

© Yeni Düzen