İnsanlar sosyalleşme sürecinde yalnız kalmamak için kendilerini bir yerlere ait görmek isterler. Bunun için bir grubun içine dahil olur ve bu grup taraftarlığı ile sosyal bir kimlik kazanır. Bediüzzaman’ın, “müsbet ihtilâf” diye bahsettiği bu olsa gerektir.

Bir de menfî manada ihtilâf vardır ki, tek tip olalım çaba ve gayreti içinde, farklı düşünce ve oluşumları reddederek, bütünleşme sağlayayım diye, daha da çatışma ve çözülme meydana getirmek manasındadır. Niyetler iyi de olsa, kötü de olsa, netice itibarıyla çözülmeye yol açan bir kavramdır. Egonun en ağır hastalıklarından bir tanesi olan bu maraz, aklı iptal eder. Ve bu kimse nefs-i emmareden kurtulamaz.

Buradaki en büyük sıkıntı, tarafgirin, sürekli yeniden üretilen düşmanlık girdabına düşmesidir. Tarafgirlik bir kısır döngüdür. Birleştirmez ayrıştırır. Katliamların, soykırımların, linçlerin, ötekileştirmenin temelinde işte bu psikoloji yatar. Tarafgir dostunun uyarısını ihanet, itirazını isyan zanneder.

Gündelik hayatımızın her........

© Yeni Asya