Mezarın altına topluca da girmeyeceğimize göre. Sizce kendimi yapayalnız ve kimsesiz hissetmemde ne kötülük olabilir ki? Geçici bir dünyada gerçekte göçebe yaşadığımızı unutup her zaman burada kalacakmışız gibi davranmak size de ilginç gelmiyor mu?

Her zaman başkası ölecek, "musalla taşına uzanmak" bize yazılmamış sanki. Yüzümü batıya döndüğümde, doğudakilerin; doğuya döndüğümde batıdakilerin donup kaldığını, benim onlara bakmamla her şeyin normale döndüğünü zannederdim.

Kendimi dünyanın merkezi gibi hissettiğim zamanlar çoktu… Hatta bakışımın ve varlığımın çok şeyleri düzelttiğini zannederdim. Ne yani sizin de benim gibi hissettiğiniz dönemler olmadı mı? Herkes ölecek, siz ve ben kalacağız dünyada. Çünkü ben ve siz herkesin dışındayız. Ben bu hissi yani "herkes ölecek ama ben kalacağım" hissini 15 yaşıma kadar dolu dolu yaşadım.

Ta ki öğle arası karnımızı doyurmak için uğradığımız babaannemgilde ikram edilen baklavanın şireli alt kısmı gelip nefes borumu tıkayana........

© Yeni Asya