“Gönül umduğuna küser”, çok bilinen bir halk tabiri.

Elbette ki küsmek iyi bir şey değil, hem de memnu. İşi küsme raddesine getirmek de hoş değil. Bir bakıma bu, muhabbet kapılarının kapanması ve ihmal edişin, son sınırı olsa gerek.

İnsanlar, insanları ara sıra ziyaret etmeli. Bu, insanî ve bir İslâmî davranış biçimi.

Bir defa, bu düşünceyi taşımak, Allah’ın sevdiği, kullarından da beklediği bir hüs-ü hâl, bir olgunluk fiili.

Dost, dostundan umar.

Bu “ummak” sözünü, kişinin bir şekilde bir beklentisinin olduğu (ki bu beklenti, herhangi bir maddî menfaat değil; sevgi saygı, ilgi alaka, moral enerji gibi şeyler) bir diğer insanın; yani, dost bildiği kişinin tavırlarına karşı duyarlı olduğu manasında anlaşılmalıdır.

Bir de buna, intisap sırrıyla birçok müştereği olan kimseler mabeyninde ve o pencereden bakılırsa, mesele daha da ehemmiyet arz eder.

“Olmaz olmaz” dememek lâzım.

Her insanın zor günü de olur, dar günü........

© Yeni Asya