Olması gereken şu:

Yapabileceğin her ne güzel şey varsa onu, o gün yap, yarına bırakma. Çünkü yarın kim öle, kim kala…

“Keşke o gün şunu şöyle yapsaydım.”

Neden yapmadın?

Yapma imkânın vardı da yapmadıysan, hasaret. İmkânın yok ise, o takdirde, zaten yapılacak bir şey yok.

Öyle olunca, “Keşke”nin de lüzumu yok.

Nedamet edip, keşke’ler ile dövünmek yerine, yeri geldiğinde sevdiklerine ve sevmediklerine ne yapman gerekiyorsa, onu, yapabildiğince yap.

“Sevdiğimize yapalım, o tamam da; sevmediklerimize ne diye yapalım?” sorusu akla gelebilir. Şunun için:

Onlara da en azından dostluk eli uzatılabilir, gönüllerdeki buzları eritebilirsin.

Bu, böyle.

Herkesin evi barkı, evlâdı ıyali var.

Siz de ya babasınız ya da annesiniz. Yani, sorumluluk taşıyan kimselerden birisiniz.

© Yeni Asya