Konforu bombalamak!

Ahmet Can Karahasanoğlu

Yaşlılık, vücudunuzun artık “bekle, biraz daha ağırdan al” demeye mecalinin kalmadığı evredir. Sonunda hayatın anlamını kavramışsınızdır. Tecrübeniz artmıştır, fakat o tecrübeyi kullanacak enerji başka bir galakside emekli olmuştur. Onca tecrübe ve fakat o tecrübeleri hayata geçirmek için gerekli sıvı kalmamıştır diz kapaklarınızda.

Gençken hiçbir şey bilmezsiniz, yürüyerek gidilecek yerlere bile koşarsınız, sanki dünyayı kurtaracakmış gibi. Oysa dünya, kurtarılmayı kimseye bırakmayacak kadar gizemlidir. Yani gençken cahil ama güçlü, yaşlıyken bilge ama güçsüz kalmanız, hayatın aslında adil bir yanını da gösterir. Her ikisine de aynı anda sahip olsanız, belki de yok oluş sürecini bile tetikleyebilirsiniz.

Bunu kim bilebilir ki…

Hayatlarımız, tekerleği fırlamış bir araç gibi şarampole - ölüme - doğru son hızla ilerliyor.

Her yeni bilgi, cehaletimizi biraz daha ortaya çıkarıyor.

Özgüven, sistemin empoze ettiği sahte tanrılıktır; bir tür küçük putçuluk oyunu diyebiliriz. Konuştukça işitmez oluruz, hüküm verdikçe yanılırız. Oysa hüküm verebilmek için sadece hükmetmek yeterli değildir. Kader seni hükmedebileceğin bir pozisyona getirebilir, ama hüküm vermek çok daha ağır bir yüktür.

Gazze’de gençler, çocuklar, yaşlılar hep birlikte ölüyor.

Devasa bir yıkım ve trajedinin ortasında, dünyanın gözü önünde — biz ve tüm Müslüman ülkeler dahil — bu büyük buhranı sadece seyrettik. Evet, sadece seyrettik; çünkü biz, savaşmayı kelimelerden ibaret sandık. Klavye şövalyeleri........

© Yeni Akit