Köksüzlük

AHMET CAN KARAHASANOĞLU

Yalnızlık, çoğu zaman bir yankıdan ibarettir. Ne söyleyenin ne de dinleyenin tam olarak işitebildiği bir yankı. Belleğin kıvrımlarında saklı bir sancı vardır. Hiçliğin gölgesinde ansızın uyanır; bir bakışta, bir yüzün solgunluğunda, bir trenin kaçışında…

Ve insan, kendini kalabalığın ortasında seyirci gibi bulur. Hayat, bir tiyatro değil de sürekli tekrar eden bir fragmandır: kaçışlar, kavuşmalar, trenler ve gecikmeler.

Kadim doğu hikâyelerinde olduğu gibi, insan bir “tevafuklar zinciri”nin içinde bulur kendini. Yeni bıçkınların diliyle tesadüf, yalnızca iki olayın yan yana gelmesi değildir. Ruhun karanlık köşelerinde büyüyen yaralarla dış dünyanın acımasız duvarları arasında kurulan sessiz bağdır. Şehir, bu anlamda bir ceset bahçesidir: savaşların, bombaların, çocukların ninniye dönüştürdüğü patlama seslerinin sahnesi. Yıkıntılar arasındaki........

© Yeni Akit