Hayat, bazen bütün seslerin çekildiği, sadece yüreğinin atışını duyduğun bir boşluk gibidir.
Ne bir alkış duyarsın, ne de bir aferin… Sana kalan yalnızca kendi nefesinin sesi olur. İşte o anda sorar insan kendine:
“Ben bana inanıyor muyum?”

Kimi zaman bu sessizlik, insanın en büyük savaş alanıdır. Kalabalıkların ortasında, yüzler birbirine çarparken sen kendi içinin derinliğine çekilirsin. Tam da o an bir karar vermek gerekir:
Beklemek mi, yürümek mi?

30 Ağustos’a giden yol da işte böyleydi.
Bir millet, yorgun ve yoksun; bir lider, tüm dünyanın gözünde imkânsız görüleni göze aldı.
Evet, Mustafa Kemal........

© Turktime