“O anki çaresizliği telefondan bile hissediliyordu. Nihayet üzgün bir şekilde itiraf etti...” Yıl 1993’tü... Türkiye gazetesinin Burdur bürosundaydım. Sabah mesaimiz başlamış, her zamanki yoğunluğumuz sürüyordu. Bölge Müdürümüz Nurettin Bey ve yardımcısı, bir ilçedeki büro temsilcisiyle günlük işlerimizle ilgili beni görevlendirmişti. Telefona sarıldım, ilçe temsilcimizi aradım. Karşımdaki sesi ben tanıdım ama o beni tanıyamadı. Serde gençlik var. “Dur şuna ufak bir şaka yapayım” dedim. Kendimi firmanın İnsan Kaynakları servisinden arıyormuş gibi tanıtıp resmî ve kibar bir dille, temsilciler için bir değerlendirme yaptığımızı söyledim. Sesi hemen değişti. Daha bir ciddileşti... Ben de heyecana heyecan katmak için: “Hazırsanız sorulara geçebiliriz” dedim. Bu büyük........

© Türkiye