“Ne diyeyim, nasıl yazayım? Hem elde avuçta kutlanacak hem anlatacak bayram mı kaldı?”

Büyüklerden işittiğimiz yaşanmışlıkların ardına kadar açılan kanatlı hayal kapılarında büyüdük biz. Bizim Bayramlarımız çocukluk coşkusuyla ışıldayan eski küçük kandiller gibiydi. Boşu olmayan içi dopdolu mübarek zamanlardı.

Her ânımız nurdan örülen o özel günlerin içine yerleştirilen cennet bahçesiydi. Allaha uzanan minicik avuçların, özlemle çırpınan günahsız gönüllerin ilk heyecanı ile çarptı kalplerimiz.

Uçsuz bucaksız bozkırların bakmaya doyamayacağın nadide asil çiçekleri gibiydi dünyamız.

Damarda durmayan kanımız, kabına sığmayan deli bir heyecanımız vardı.

Kasaba yerlerinde ve o dönemin henüz büyükşehir olmamış yerleşim bölgelerinde bayram şenliği hâline getirilen alanların kadrolu elemanlarıydık.

Uyku tutmayan arife........

© Türkiye