“Zeynep dağları görünce bir ah çeker. Gözyaşları billur taneleri gibi yuvarlanıp düşer.”

Zeynep halamın çile dolu hatırasına devam ediyorum... Sabahleyin üç dört kağnı araba hazırlanır. İki tane oğlak, bir torba bulgur, yağ kazanları hazırlanır arabalara konulur. Köyün kadınları Zeynep’i de arabanın birisine oturtur ve yola çıkarlar. Zeynep’in dedesi ve analığı Zeynep’i emanet ettikleri kadınlara da sıkı sıkıya tembih ederler “göz kulak olun” diye. Zeynep onlara “yahu ben ayağıma basamıyorum nereye gideceğim. Bırakın benim yakamı benim derdim bana yeter” der. Kağnılara öküzleri koşarlar. Kadın kız çoluk çocuk büyük bir neşeyle yola çıkarlar. Köyün boz yamaçlarındaki toprak yolda yokuşa vururlar. Oğlan çocuklardan Yunus, İsmail birkaç erkek çocuk, öküzlerin boyunduruk bölümüne biner “ho babam” deyip........

© Türkiye