“Yıl 1947. Araç yok, telefon yok, en yakın hastane Erzurum’da, o da 200 km mesafede...” Zeynep halamın çile dolu hatırasına devam ediyorum. Kocası Mehmet Emin düğün cemiyetine katılır. Misafir olduğu için de halayın başına geçer. Zeynep’in askerdeyken yolladığı beyaz kırmızı güllü mendilini eline alır halay çeker. Gelini getirip damat evine teslim ederler. Düğün yemeği konulur, herkes yemekten yer. Konak sahibi Mehmet Emin’e bu gecede kal yarın seni yollarız, der. Yatsı namazından sonra yatakları yapılır misafir odasında yatar. Gece Mehmet Emin ev sahibini çağırır. “Abi biraz rahatsızım karnım başım ağarıyor” der. Biraz otururlar, o ara sabah olur, inekleri sağarlar. Mehmet Emin’e süt içirirler. “Kahvaltını yap bir şey olmaz, köyde birkaç kişi daha hastalanmış herhâlde düğün yemeği dokundu, o da geçer”........

© Türkiye