“Yaşar Abi’nin lokmaları boğazına diziliyor. Çayından son yudum alıyor, tadı kaçmış...” Bulunduğumuz semtte yaşayan ve mesleği dilencilik olan bir genç vardı... Bir ayağından engelli görünüyordu ama kişisel bakımını yapmış tıraşlı bir beyefendi idi. Caddenin belli yerlerine oturur engelli ayağını diğer ayağının üstüne atarak bağdaş kurar ve sadece el açardı. Kimseye bir şey demez, ses çıkarmazdı... Bazen caddenin alt tarafında bazen bir lokanta kenarında bazen bir fırın önünde dururdu... Aradan yaklaşık on beş yirmi sene geçti. Geçen gördüm hayli yaşlanmış ama mesleğini(!) devam ettiriyor. Bu vesileyle hatırıma geldi rahmetli Yaşar Taşdemir anlatmıştı... Kendisini eğitime ve hayır işlerine adamış bir insandı. Bir gün, bir işi dolayısıyla gittiği muhitte bir pastaneye oturmuş, çayını........

© Türkiye