“Bu hikâyeyi babam bize anlattığında ağabeyimle ben bile babama şüphe ile bakmıştık...” Şu anda elimde tuttuğum evraklar babamın geçmişte anlattıklarının hepsini doğruluyor. Babam Çanakkale’de savaşırken bulundukları mevziye top mermisi isabet ediyor. Bir anda ortalık toz duman oluyor. Göz gözü görmüyor. Arkadaşlarının çoğu orada şehit oluyor... Babam da kendinden geçmiş. Ama çok şükür ağır yaralı olarak hastaneye kaldırılıyor. Önce Sahra Hastanesine, oradan da gemi ile İstanbul’a gönderiliyor. Babam gözünü ilk açtığında yanında bir hemşire görüyor. Konuşacak takati olmadığı için ona teşekkür anlamında gülümsüyor. Hemşire hanım babamın parmağında bir yüzük görmediği için onu bekâr zannettiğinden dolayı babama gönlü kayıyor. Daha bir yakın davranmaya başlıyor. Aylarca........

© Türkiye