Sosyal medyada insanı işinden istifa etmeye azmettiren bazı videolar yayıldı son günlerde. Beş dakikalık bir gezintide en az beş tane “İşimden istifa ettim” videosu görüyorum. Bir yandan konuşuyorlar… Bir yandan da ağaçlıklı yollarda yürüyorlar, derin nefesler alıyorlar, arada bir gökyüzüne falan bakıyorlar. Siz deyin içeriden yeni çıkmış mahkûm, ben diyeyim yıllar sonra ülkeye dönen gurbetçi… Videolarda öyle bir hava var. Altında da binlerce beğeni, yüzlerce kalp… Birisi şöyle diyor mesela çimene oturmuş elindeki otla oynarken: “Birilerinin projesini yetiştireceğim diye kendimi unuttum. İstifa ediyorum. Bu hayatta benden daha önemli bir şey yok. Artık anı yaşayacağım ve kendime odaklanacağım.” Bu tür videoları seyrederken “Vay be! Helal olsun adama!” diyor insan kendi kendine. İçine tatlı bir istifa etme duygusu çörekleniyor. “Cesur bir adım, yeni bir başlangıç” falan gibi düşünceler beynini gıdıklıyor. “Gerçekten de çok ihmal ettim kendimi bu ara” iç sesi eşliğinde, anlamsız bir özgürlük dürtüsü gerilmiş dudaklarını iki yandan çekiştiriyor. *** Ama burada ufak bir problem var. O da şu: Sadece kendine........

© Türkiye