En çok da neyi seviyorum biliyor musunuz? Teneke kutularda her gün rengârenk açan çiçeklerle alâkadar olmayı. Yeni harflerle okuma yazması yoktu ama gözü üzerimdeydi. “Vazifeni yaptın mı, eksiğin kaldı mı?” der, çalışmaya teşvik ederdi. Derler ya “yiğidi öldür hakkını yeme.” Annem, ben hem sıkılmayayım, hem de daha çok öğreneyim diye ne duysa, ne görse hemen “Ne dersin evladım?” der, meselenin içyüzünü anlamaya çalışırdı. Hayriye Sultan’a hayır demek ne mümkün? Bana kalsa çalışma kâğıtlarım bittikten sonra uçak yapıp fırlatırım gökyüzüne, fısıldarım rüzgâra “alın bunu götürün kalbimin kaldığı yere” diye. Ya da kâğıttan gemiler yapar yüzdürürüm bir avuç çamurlu suda, sanki deryalar, denizler önümde açılan pencere oluverirdi. Şaka maka derken yaptıkça alıştım bu ev ve köy işlerine, sevmeye bile başladım neredeyse. Hani mecbur kalsam, Allah göstermesin, çekip çevirirdim evi bu gidişle. En çok da neyi seviyorum biliyor musunuz? Teneke kutularda her gün rengârenk açan çiçeklerle alâkadar olmayı. Çoğunun adını ezberledim. Ooo! O kadar çok ki, hangi birini sayayım şimdi! Ömrümün çok........

© Türkiye