Uzun zamandır düşünüyordum, sorguluyordum hayatımı, eksik bir şeyler vardı. Cevabını bir türlü veremediğim sorularla doluydu her yanım. Kısacası hayata menfi yani olumsuz taraflarından baktığım kadar müsbet yani olumlu taraflarından da bakmayı bilmem lazım geldiğini anlamıştım. Yoksa ölüm var diye herkes kendini salsaydı hâlimiz nice olurdu? Kapıyı çekerek evden çıktım. Hızlı adımlarla yürürken ayağım durmadan takılıyor, tökezliyor, mühim bir maksada ulaşmak istercesine aldırmadan, ifademi bozmadan ilerliyordum. Hafif bir esinti vardı dışarıda. Pantolonumun üstüne dökülen gömleğimin açıkta kalan uçları her esintide sağa sola savruluyordu. Umumiyetle itinayla ve temiz giyinirdim. Bozulmaması için durmadan gömleğimi çekiştirip uzun sayılabilecek saçlarımı yatıştırıyordum. Her şeyin biteceği gündü. O günü kafamdan binlerce kez geçirdim. Yerdeki karıncaların sayısı kadar çok. Acelem olmadığı hâlde hızlı hızlı yürüyordum. Böyle yürümeyi âdet edinmiştim zaten. Endişelerim içime işlemişti, her hâlimden belliydi. Tren katarı gibi........

© Türkiye