Velhasıl adına şehir dedikleri yer; büyük bir muharebe sahası, modern hayat dedikleri ise bir keşmekeşten ibaretti… Kulaklarımda biraz önce okuduğum hazret-i Mevlânâ, rahmetullahi teâlâ aleyhin sözü yankılandı: "Uğraşma boşuna, seni ancak gördükleri ve duydukları kadar anlayacaklar./Kimse, bir sen daha olmayacak bu dünyada./Kimse tam mânâsıyla sende seni bulmayacak./Kuvvetin yetmeyecek herhangi bir dilde kendini anlatmaya./Gördükleri ancak kendi anladıkları kadar olacak!" "Hey koca gönül sultanı hey!" dedim, derinden bir “ah!” çektim. “Hepsinin dünyalıkları böyle, ya ahiretleri ne olacak?" diye düşünerek yoluma devam ettim... Ettim de o genci bir daha enstitüde hiç görmedim. Unutamadım da... Gülü dermeye gelmiş, Huzur vermeye gelmiş, Çok özlemiş gurbette, Bizi görmeye gelmiş. Bu şehir hayatına bu köylünün alışması kolay olmayacaktı. Yolda selam versem karşılığını aldığım yok, camiye gidenler arasında bile sohbet eden yok, dert dinleyecek bir akran ise hepten yok. Hoş, olsa da derdimi anlatmaya benim mecalim yok. Velhasıl adına şehir dedikleri........

© Türkiye