Anneciğim, babacığım üzülmesin diye en acı çektiğim zamanlarda bile sesli ağlamazdım. “Onlar duyarsa üzülürler…” diye düşünürdüm... Sağlıklı bir hayat sürdüğümüze hamd ve şükrederdik bütün ailecek. Her şeye rağmen güzel ailemi, evimi, köyümü, şehrimi, memleketimi seviyordum. Biz büyüklerimizden öyle gördük ve öyle de yetiştik. Rahmetli ninemin seferberlik hatıraları aile muhabbetimizi, vatan, millet kadir kıymetini bilmemizi had safhaya çıkarmıştı. Anneciğim, babacığım üzülmesin diye en acı çektiğim zamanlarda bile sesli ağlamazdım. “Onlar duyarsa üzülürler…” diye düşünür, gözyaşlarımı içime akıtırdım. Karda kayınca kayak, Abimden yedim dayak! 'Babam geldi' dediler, Fırladım yalın ayak! *** Ailemizden bahis açıp da anacığımdan hiç konuşmamak olur mu? Ana oğul ufak işaretlerle anlaşırdık. Bir şey sorduğumda cevabı evetse nefesini yüksekçe içine çekerdi, değilse cık derdi. Mektep hayatım başlar başlamaz zaten gözü hep üzerimde olurdu. Kendince çaktırmadan beni süzer, ders çalışırken bile ara ara gelip bakıp çıkardı.........

© Türkiye