“Bunda bir şey vardı ama ne?" diyerek biraz daha oyalandım. Dışarı çıkmak için bir bahane de bulamıyordum. Erkekler kızlarla konuşmak için türlü bahaneler uydurmaya çalışırken ben tabiatım icabı hiç alâkadar olmazdım. Hem zaten utangaç da sayılırdım. Hele kızlara karşı elimde olmadan mesafe koyuyor, her yönüyle yakın olmaktan imtina ediyordum. Bu sınıf arkadaşımızla törenlerde mecburi hâl hatır sormaların dışında başka bir sohbetimiz de olmamıştı. Hattâ birçok arkadaşın; "Senin yerinde ben olacağım ki oğlum neler yapardım neler..." dediğine bir mânâ veremez, işime bakardım. Şimdi içime kurt düşmüştü. Çeşitli sorulardan kurtulamıyordum bir türlü: “Sınıfta yalnız olduğumu nereden, nasıl duymuştu?” "Neden gelmiş ve niçin hâlâ içerideydi?" Düşündüm, ders çalışılacak, kitap okunacak vakit de değildi. İmtihanlarımızın çoğu tamamlanmıştı. “Bunda bir şey vardı ama ne?" diyerek biraz daha oyalandım. Dışarı çıkmak için bir bahane de bulamıyordum. Elindeki kitabın........

© Türkiye