Ailece babama karşı pek hürmetkârdık. O ayağa kalktığında biz de kalkardık. Dışarıdan gelince yine öyle… Babamla annem "Bunda da bir hayr vardır. Rabbim neylerse güzel eyler" deyip sohbet ediyorlardı. Hüsna ninem hiç konuşmuyor, kahvaltı için herkesin yerini almasını bekliyordu. Babam ile annem içeri girince hemen toparlandım ayağa kalktım. Bu bende tabii bir hâl almıştı. Hâlâ da öyleyim. Birkaç ay önce onlarca torunu toplanmıştı yüzüncü yaş sene-i devriyesi için, duâlar edildi evinde. Ailece ona karşı pek hürmetkârdık. Babam ayağa kalktığında biz de kalkardık. Dışarıdan gelince yine öyle… Yanlış yaptığını kesin bildiğimiz bir şeyde bile ses tonumuzu değiştirmez, kırılıp incinmesine meydan vermezdik. Kahvaltıyı müteakiben büyüklerimin elini öptüm. Ninem: - Bak Ragıp’ım muallim mektebinde yüzümüzü kara çıkarmadın. - İnşaallah öyledir nineciğim. - Yok ciddi söylüyorum. Yüksek tahsilinde de muvaffak olursun. Artık korkumuz falan da kalmadı. Babanın, ananın yüzleri gülüyor maşallah. Cenab-ı Allah da seni iki cihanda güldürsün! - Âmîn........

© Türkiye