Ortadoğu’da her patlayan bombadan sonra bildiğimiz klasik sahne:
İsrail vurur, Gazze yanar, siviller ölür, anneler çocuklarını kucağında ağlar…
Ve hop! Sahnede “İslam ülkeleri” diye tanıtılan 59 figüran belirir.
Hepsi ağız birliği etmişçesine aynı nakaratı söyler: “Biz bu saldırıyı kınıyoruz.”
Kınadılar mı? Kınadılar.
Peki, sonra?
Sonrası yok. Çünkü bu kınamanın kalorisi yok, proteini yok, sadece “iç politika” için tüketilen boş karbonhidrat.

Aslında “İslam ülkeleri” denilen bu büyük kulüp, ABD’nin BOP kafesinde beslenen ve arada bir “özgürlük, bağımsızlık, ümmet” gibi süslü laflarla şov yapan papağanlardan ibaret. Sözüm ona Gazze’nin dert ortağılar ama pratikte Washington’dan gelen “sus” talimatına kulak kesilmiş bekçiler.

Bir İran var, bir Yemen… Onlar sahneye çıkınca en azından “vücut dili” diye bir şey gösteriyorlar. Geri kalan 59 tanesi? Onlarınki olsa olsa “kınama dili.”
Kınamanın bile çeşitleri var:
• Çok sert kınama (ama sonuçsuz),
• Derin endişeyle kınama (ama sonuçsuz),
• Uluslararası toplumun dikkatine sunarak kınama (ama sonuçsuz).

BM Sözleşmeleri var mı? Var.
Soykırımı önleme maddeleri var mı? Var.
Ortak koalisyon kurma hakkı var mı? Var.
Ama yok, kimse sahaya inmiyor. Çünkü sahaya inmek, ABD’nin çizdiği sınırların dışına çıkmak demek. Ve bu “sözde” İslam ülkelerinin liderleri, o kafesten dışarı çıkmayı asla göze alamaz.

O yüzden bugünkü tabloda bir direnişçinin eli, bu 59 “devletin” tamamından daha ağır geliyor. Bir Gazze’linin yıkıntılar arasında sıktığı yumruk, bir saray dolusu bakanın, kralın, emir’in, sultanın yapamadığını yapıyor. Hatta bazen, insanlığın sesini yükselten bir Norveçli, Danimarkalı, İrlandalı, Fransız, Alman, Hollandalı …ya da vicdanlı bir Amerikalı bile bu “ümmet liderlerinden” daha gerçek çıkıyor.

Kısacası, Ortadoğu’nun en büyük mizahı, İslam........

© Turkish Forum