Bizden önceki nesil daha iyiydi.

Akşamları mum veya gaz lambası ışığında büyüklerinden hikâyeler dinler, bu hikâyelerin kahramanlarını kendilerine örnek alırdı.

“Peygamber ve evliya menkıbeleri, Hayber Kalesinde Hz. Ali yiğitlikleri, padişah efsaneleri, küffara aman vermeyen Seyit Battal Gazi cengâverlikleri, Ulubatlı Hasan’ın şehadet destanları, Hazreti Fatıma ve Rabia Hatun menkıbeleri” geçmişin en güzel akşam eğlenceleriydi…

Milletimiz için bu anlatımlar zamanımızın televizyon dizlerinin yerine geçiyordu. Hatta anlatıcılar ustalıklarına göre hikâyeleri öyle bir yerinde kesiyor ve arkası yarın kıvamını öyle ayarlıyorlardı ki, bütün aile efradı ertesi günü iple çekiyordu…

Muhteşem gecelerdi… Anlatılan destanların, menkıbelerin veya hikâyeleri kahramanları iman, ahlak, milli şuur, vicdan ve fedakârlık çerçevesinde işlendiği için hem şahsi tekâmül hem de toplumsal onarım gerçekleşmiş oluyordu.

Evet, bir bakıma bu yöntem sözlü kültürel aktarım yoluydu. Ahlak, edep, hayâ, vatan sevgisi, erdem ve fazilet gibi bizi biz yapan değerler evlerde işleniyor. Bu yolla milli kıymetler ön plana çıkarılıyor, vicdani ve kültürel değerler canlı canlı nesillere aktarılıyordu.

Sonra sonra sinemanın yaygınlaşmasıyla kahramanlarımız da olaylar da çeşitlendi… Güldürenler,........

© Türkgün