İlk hayal kurmaya ne zaman başladığınızı hatırlıyor musunuz? Ya da neyin hayalini kurduğunuzu? Deneyimlemediğiniz herhangi bir şeyin hayalini kurmanı mümkün müdür?

Mesela çok zengin olma hayalleri kurarız. Neye dayanarak peki? Tecrübe ettiğimizden değil, sadece gördüğümüz o varlıklı dünyanın içinde olmayı isteriz. Merak ederiz kendimizi: Biz olsak neler yapardık acaba? deriz. Sonra tahminlerde bulunuruz: “Bu evi alırdım, şu arabayı seçerdim.”

Oysa bunlar bizim yaşadığımız deneyimler değil, başkalarının hayatlarından gördüğümüz yansımalar. Bize ait olmayan ama bir şekilde zihnimize düşmüş sahneler… İşte bu yüzden, hayal kurmakta da bir noktada sınırlanırız.

Tıpkı hayal kurmak gibi, kaygı da tanıdık ama sonu tahmin edilemeyen bir duygudur.

Kaygı, bilinmeyene karşı duyulan zihinsel bir savunma biçimidir; bedenin tehlike sinyallerini önceden vermeye çalışmasıdır.

Yaşadığımız, duyduğumuz ya da bize öğretilen her kötü deneyimi zihnimizde büyütürüz. Nasıl ki güzel bir aşk yaşamanın hayalini kurarken yüzümüzde bir tebessüm oluşur,........

© Tigris Haber