İnsan hayatta heyecan duyduğu işi yapmalı diyenlerin ne demek istediğini uzun süre düşündüm. Ne demek hem heyecan duyacaksın iliklerine kadar hem de para kazanacaksın, bu bir ütopya değil de nedir?
Bu satırları yazarken, evin yakınlarından bir çoban sürüsüyle birlikte geçiyor. Sürünün zil sesleri yankılanıyor; doğanın tılsımlı mesajına inat, şimdi çoban yaptığı bu işten memnun mu?
Ya da ben… Kendi şirketimde, ülkenin bu sancılı döneminde hem tahsilat yapmak hem de tahsilat yaparken müşterilerle diyaloğumu nötr tutmaya çalışmak için memnun muyum?
Şu an her köşe başında nakde ulaşmanın zorluğu konuşuluyor; biz de bunu derinden hissediyoruz. Hatta yaklaşık bir yıla yaklaşan alacağımız için, müşterimiz en son “ödeyeceğim kesin” dediğinden bu yana üç ay geçmesine rağmen, biz hatırlattık diye kötü olduk; hatta üstü kapalı tehdit bile edildik.
Boşuna dememişler: “Fazla tevazunun sonu, vasattan nasihat dinlemektir.”
Evet, konu dağılmasın. Mutlu muyuz bulunduğumuz yerden? Hedeflerimiz deste deste zihnimizde dağılırken, o hedefleri sonuca çevirecek güç var mı bizde: hem güç, hem de güç anında yaşanacak heyecan…
Bir de “severek yapmak gerekli” denilir hep. Gerçekten severek yapmak, hırsın alamet-i farikası mı, yoksa sevginin eşsiz hüneri mi?
Biliyorum, bazıları “Romantik davranma, ne sevgisi, eskiden kuyruklar yaşandı” diyecekler. Ki haklılar; kolay zamanlardan geçerek gelinmedi bu günlere. Ama bugün o gün değil.
Geçen gün vakfımızın Yönetim Kurulu toplantısında bir sohbette, “Genç nesil........

© Sonsöz