Sezai Kara, sohbetimizin başında,

“Ressamlar bir tema seçtiklerinde, arka arkaya çalışırlar.” dedi.

Kara, seçtiği temadan ödün vermeden gidenlerden. Kadını ana figür olarak tablosuna yerleştirir. Mutlaka ışık ve renk oyunlarıyla…

“Vazgeçemiyorum!” diyor.

Resimlerini yağlı boyayla yapıyor. Rahatsız edip, etmediğini sordum.

“Pencere önündeyim, odayı sıkça havalandırırım, rahatsız olmam.” dedi.

Sohbetimizde, tüm boya tüplerinin kapaksız ve açık olduklarını fark ettim.

“Her gün çalışıyorum, pek kurutmam” diye yanıtladı.

Fırçasını kurutmayan çalışkan ressamlardan yani.

Figürler
Kadın…

Kır çiçekleri ve gül…

Mektup ve kalem…

Çay…

Kadın, kır çiçekleriyle gül, mektupla kalem ve çay… Kara, tablolarında bu figürleri ikili, üçlü

veya hepsini birden kullanıyor. Figürler tek, tek ve birleşik; aşk, sevda, saflık, hasret, özlem ve muhabbet mesajı veriyor.

İlk atölye çalışmalarında kır çiçeklerini resmetmeyi sevmiş. Çiçek girmiş tablolarına. Figür resmini seviyor.

“Kadın figürünü de sevdim” diyor. İlk günden beri vazgeçemedikleri…

Ne işle uğraşırsak, korkmamak, ara vermeden çalışmak gerek diyor.

Elini rahat bıraktığınızda açık, koyu ve ara değerler yerlerini bulurlar.

“Resmin kendisi, ‘Tamam bana dokunma’ dediğinde resim biter diyor.

Söyleşimizde tuval üzerinde olan dörtlü çalışmanın tamamlanmış hali…

Renklerin dili
Bir de baskın renkler

© Sonsöz