Bir kare, binlerce kelimeden daha çok susar.
Sessizlik, aslında fotoğrafın en güçlü müziğidir. Çünkü fotoğraf, bize işitilmeyen şeyleri gösterir. Bir çocuğun gözlerindeki mahzun bakış… Bir yaşlının ellerinde titreşen vakit… Bir taşın gölgesinde biriken zaman… Hepsi sessizdir. Ama o sessizlik, kalabalık bir çığlık taşır.
Bazen en yüksek ses, en derin sessizlikte gizlidir.
Fotoğrafçı, işte bu sessizliğin tercümanıdır. Deklanşöre dokunurken yalnızca bir kare değil, bir suskunluğu kayda alır. Bu yüzden fotoğraf, gerçekte bakışların dilidir. İnsan, gördüğünü anlatmak için kelimelere muhtaçtır; ama fotoğraf, kelimeleri susturarak anlatır.
Bir kareyi izlediğinizde içinizden geçenleri düşünün. Çoğu zaman konuşmazsınız. İçinizden geçenler bile kelimesizdir. İşte o an, fotoğrafın portresini yaptığı şey sessizliğinizdir.
Bazen sözler yorar. Bazen anlatmak eksiltir. Ama fotoğraf, eksiltmez; suskunluğu büyütür.
Fotoğrafın önünde herkes kendi iç sesini duyar. Kimisi bir kaybı hatırlar, kimisi çocukluğunu, kimisi hiç görmediği bir yüzü. O yüzden fotoğraf, tek........

© Sonsöz