Fotoğraf ışığın sanatıdır deriz, ama ışığın değerini anlatan şey aslında onun yokluğudur: gölge. Her ışık, varlığını gölgesine borçludur.

Kadrajımıza giren en parlak an bile, kenarında ona anlam katan bir karanlık taşır. Fotoğrafçı gölgeyi yalnızca görsel bir unsur olarak değil, anlatının ayrılmaz bir parçası olarak görür. Çünkü gölge, bazen gerçeğin saklanmış, bazen de görünür kılınmış halidir. Hayatta da böyledir; insan, en parlak yönlerinin yanında, yüzleşmekten kaçtığı bir gölge taraf taşır.

Teknik olarak gölge, fotoğrafın en güçlü hikâye araçlarından biridir. Kontrastla dramatik etki yaratır, derinlik hissini artırır, izleyicinin gözünü yönlendirir. Ters ışıkta çekilmiş bir siluet, bize nesnenin detaylarını vermez ama özünü hissettirir. Bazen en sade gölge, en karmaşık hikâyeyi anlatır. Bir portrede yüzün yarısının gölgede kalması, modelin içsel çatışmasını sezdirir. Bir duvara yansıyan yalnız bir gölge, bizde hem varlık hem yokluk duygusu uyandırır. Fotoğrafçı, gölgeyi doğru kullanarak izleyicide merak, hüzün, huzur ya da gerilim yaratabilir.

Ama gölgenin gücü yalnızca teknik bir mesele değildir; aynı zamanda derin bir felsefi çağrışımı vardır. Psikolojide, özellikle Jung’un tanımında, “gölge” insanın kabul etmediği, bastırdığı, başkalarına göstermekten kaçındığı tarafıdır. Hepimizin zihninde, ışığın değmediği odalar vardır. Orada, görmezden........

© Sonsöz