Hayat, her gün yeni bir fotoğraf sunar insana.
Ama bazı kareler vardır ki, sadece görülmez… yaşanır.
Ve bazı anlar, sadece belgelenmez… insanın ruhuna kazınır.

Bu haftaki yazımda, hem bir fotoğrafçı, hem bir eğitmen, hem de en çok bir baba olarak kelimelerin peşindeyim.
Çünkü birkaç gün önce, hayatımın en anlamlı karesi çekildi.
Fotoğraf makinem elimde değildi belki ama gözümün önünde öyle bir an belirdi ki…
Ne kompozisyon aradım o anda, ne ışık, ne pozlama.
Sadece bekledim.
Ve saat 10:19’da, bir nefesle birlikte, zaman durdu.

Kızım doğdu.
Henüz ismi yoktu.
Ama bir isme ihtiyaç da yoktu aslında.
Çünkü varlığı, ismin çok ötesindeydi.
Bakışlarıyla bir kadraj açtı sanki dünyaya.
O ilk ağlayışı, bir türklanma sesi gibiydi.
Ve ben o anda anladım:
Bir hayatın ilk nefesi, aslında bir fotoğrafçının en derin ilhamıdır.

Yıllardır fotoğraf........

© Sonsöz