Bazı sabahlar, gökyüzü bile konuşmak istemez.

Ve bazen bir ağacın sessizce yanışı, bütün insanlığın sessizliğinden daha çok can acıtır.

Bu sabah, içimde tarifi zor bir boşlukla uyandım. Pencereyi açtım; hava sıcak, rüzgâr yorgun, gökyüzü sanki utanıyordu. Oysa daha dün, bu topraklarda binlerce kuş uçuyor, binlerce yaprak birbirine şarkı söylüyordu. Şimdi ise sadece küllerin dili kaldı geriye. Sessiz, ama yakıcı.

Bir fotoğrafçı olarak yıllardır doğayı çerçevenin içine alıyorum… Ama bu hafta vizörüm bile ağlıyor gibiydi. Çünkü bazen insan, yalnızca bir ormanın değil, kendi vicdanının da yandığını hisseder. Çünkü doğa yok olurken, içimizdeki masumiyet de azalıyor.

Fotoğraf, sadece görmekle değil, hissetmekle ilgilidir. Bir yaprağın titremesini, bir sincabın utangaç bakışını, bir çiçeğin sabah ışığına verdiği selamı hissetmeden deklanşöre basmak kuru bir işlemdir. Oysa doğa, içimize de işler. Her karede bir hatırlatma vardır: Sen bu evrenin misafirisin. Kalıcı değil, hükmedici değil… Sadece emanetçisin.

Yangınlar sadece ağaçları değil, o ağaçla büyüyen anıları da yok ediyor. Belki bir çocuğun........

© Sonsöz